CZY NAPRAWDE MUSISZ TO KUPIĆ?

Zacznijmy od tego, że zbieractwo leży w naszej naturze. Gdy siedzieliśmy w jaskiniach i polowalismy na mamuty pomagało nam po prostu przetrwać. Zatem poniekąd obsesyjne otaczanie się rzeczami zbednymi zawdzięczamy naszym praprapra…pradziadkom krokodylom. W naszym wypadku jest to też pozostałość poprzedniego systemu. U mojego taty w garażu można znaleźć najróżniesze skarby (pojedyńcze śrubki, kable, stare silniki od urządzeń maści wszelakiej itd.) Potraktuj to jednak nie jako usprawiedliwienie na kolejnych zakupach, a wyzwanie.

W pewnym pięknym poradniku z cyklu „jak żyć” znalazłem fajne określenie nt. zakupów. Podobno każdy zakup dokonany jest jednym z trzech narzadów wewnetrznych. Kupujemy przy użyciu:

·        Głowy – są to te „racjonalne zakupy”. Chciałbym zakupów dokonywac wyłacznie głową. W przypadku elektroniki i AGD jako tako mi się udaje. Tzn. przed wyporem konkretnego „cosia” przeglądam opinie, parametry, fora i wmawiam sobie dokonanie najlepszego wyboru. Jako że żona uważa mnie za gadżeciaża, obawiam się jednak że część z tych moich zakupów jest zbędna,

·        Serca – tu są te wszystkie rzeczy w których się zakochaliśmy. Niewątpliwie w tym miejscu znajdują się torebki mojej żony, oraz moje skarpetki z nadrukami (im głupsze, tym bardziej kochane). Tu jednak też sa zakupy dla dzieci, te wymuszone miną kota ze Shreka. Wszak jak to, dziecku odmówić? Tu znajdziemy też upominki mające sprawić przyjemność naszym znajomym i rodzinie,

·        Genitaliami – te zakupy mają zwiekszyć nasza atrakcyjność, mają sprawić że jesteśmy sexi. To też nasza pozostałość po dziadku krokodylu, którego głównym problemem było przedłużenie gatunku. Czyż to w co się ubieramy, czym i gdzie jeździmy nie zmienia naszego postrzegania w oczach innych? Czy pryszczaty nastolatek będzie bardziej atrakcyjny wyciagając nowy telefon z jabłuszkiem na obudowie, czy aparat „tu Biedronka”? Czy na koleżanki z pracy podziała bardziej salonowe BMW kolegi, czy nastaletnia Panda jego kumpla? Czego byśmy nie mówili, postrzegamy i szufladkujemy ludzi przede wszystkim na podstawie tego co mają. To jacy sa schodzi na dalszy plan. Szczególnie przy pierwszym poznaniu.

Najlepsza rada przed niepotrzebnymi zakupami to lista której ściśle się trzymamy. Listy nie robimy wyłacznie dlatego, że mamy sklerozę, ale także dlatego by nie wrócić do domu z rzeczami zbednymi.

Dla mnie najlepszym przykładem rozpasania zakupowego jest IKEA. Niejednokrotnie chodząc bez listy budziłem się przy kasie z masą przedmiotów o wątpliwej urzeczności (akurat dla mnie). Wszak ta czy inna duperelka to tylko kilka złotych. Zestawione jednak ze soba dają kwoty kilkudzisięciu jak nie kilkuset złotych.

Jeśli prowadzisz już własne zestawienie wydatków to zapewne zorientowałeś się, że bardzo dużo wydajemy na „pierdółki”, jednostkowo tanie, jednak zestawione dają już konkretne kwoty. Bo jak tu sobie odmówić pączka, notatnika, długopisu czy ksiazki? No jak? Jeśli wiecie jak, to… dajcie znać J

Sprawdzqa też się rada mojego przyjaciela. Jeżeli ujżysz na półce superokację którą musisz mieć, to… odwróć się na pięcie i wróć do domu. Następnego dnia, gdy potrzeba jeszcze nie minie wróć do sklepu. Na ogół te „muszę to kupić” giną szybko wraz z utratą z pola widzenia. Na koniec. Zakupów dokonujmy wyłącznie głową – czego sobie i Wam życzę J